اشعار

می خواست بهانه ای که پر نور شویم            از هرچه بـدی و غـیـر او دور شویم

یک مـاه پُر از فرصت برگـشتن داد            یک عـیـد فـرستاد که مـغـفـور شویم

****************************

یک مـاه صـدا کـرد که زیـبـا بـاشیـم            در هر سحر و شبی چو مـولا باشیم

ماه رمضان ماه مهارت ورزی ست            بـاشد که هـمـیـشه مـثـل حـالا بـاشیم

****************************

یک مـاه بهشت بـر زمین حـاکـم شد            یک مـاه ز عصیـان دلـمـان نـادم شد

یا رب نکـنـد دوبـاره مـهجـور شویم            یک مـژده بـده که وصلـمان دائم شد

صبح نشاط دم زد، فیض سحر مبارک           عیش صبوح مستان، بر یکدگر مبارک

عید گـشاد ابرو، بـربست رخـت روزه           این را حضر خجسته، آن را سفر مبارک

تـیغ هـلال شـوال، بـاز از افـق علم شد           ماه صیام بشکست، فتح و ظفر مبارک

وقت سحر موذن، آهنگ عیش برداشت           بر گوش روزه داران، این خوش خبر مبارک

انجام خـیـر دارد، فکـر شـراب و ساقی           بحث فقیه و زاهد، بر خیر و شر مبارک

صدشکر که غرق نـور ایمان شده ایم            مـستـوجـب آمـرزش یـزدان شـده ایـم

سی روز تو میـزبـان ما بودی و بـاز            بر سـفـرۀ عـیـد فـطـر مهـمان شده ایم

******* سید هاشم وفائی *******

یـک مـاه اگـر خــدا خـدا مـی کـردیـم            مـا بـهـر ظـهـور تو دعـا مـی کـردیـم

ای کـاش نـمـاز عـیـد فـطـر خو د را            در پـشت سـر تـو اقــتـدا مـی کـردیـم

******* سید هاشم وفائی *******

سی روز گذشت و عـیـد فـطـرت آمد            بـوی خـوش هــمـدلـی و وحـدت آمـد

خـنـدیــد خــدا و شـد گـلـسـتـان دنـیــا            ای دل شـدگـان ! بـهـار رحـمـت آمـد

******* رضا اسماعیلی *******

سـی روز گـذشت، سـی شب نـورانی            بر خوانِ فـرشته ، سی سحـر مهمانی

سـی فـرصت نـاب از بــرای تــوبــه            تا حضرت نَـفـس! را کـنـی قـربـانـی

******* رضا اسماعیلی *******

عـیـد است و دلـم خـانـۀ ویـرانـه، بـیا            ایـن خـانـه تـکـانـدیـم ز بـیـگـانه، بـیا

یـک مــاهِ تـمـام مـیـهــمـانت بــودیــم            یک روز به مـهـمـانـی این خـانـه بیا

******* قیصر امین پور *******

خواهم به چشمه سار دو چشمم وضو كنم            دل را بـه یـاد تو، ز گـنـه شسـتشـو كنم

بـار دگــر بـه درگــه لـطـف تــو آمــدم            تـا بـا سـرشك و مـاتـم دیـرینـه خو كنم

مـن كیسـتم كه بـا تو كنـم گفـتگو، مگر            رخصت دهی كه با تو دمی گفتگو كنم

مـن لایـق مـحـبّـت تـو نـیــسـتــم، ولـی            بـگـذار رو بـه آیـۀ «لاتـقـنـطـو» كـنـم

مـاه صیام رفـت و نـبـخـشـی اگـر مـرا            من با چه رو به درگه لطف تو رو كنم

آورده ام شــفـیـع، هــمــۀ اهـل بــیـت را            تـا از حـضـور تــو طـلـب آبــرو كـنـم

بـاغ دلـم ز عـطـر ولایـت صفا گـرفـت            دیـگر كجـا سزد طـلب رنگ و بـو كنم

تا ره بـه آستـان تـو جـویم، پـناه خویش            جـز درگـه حـسـیـن كـجا جسـتـجو كنـم

من سینه چاك عشق حسینم به غیر عشق            این زخم سینه را به چه چیزی رفو كنم

در عید فطر عیدی خود را ز  محضرت            اخـلاص در عـمـل، ز تو من آرزو كنم

ذكر جمیل و ناب«وفائی» است این سخن            اخـلاص ده كـه زنـدگـیـم را نـكـو كـنـم

فرصت خوب رهـایی شد تمام           ماه عـشق و آشتی؛ مـاه صیـام

سـی شب مـاه خـدا پایان رسید           مـاه شــوال الـمکـرّم شد پـدیـد

رفت دیگر یا عـلی و یا عظیـم           خواندن سی جـزء قـرآن کریم

نـغـمـۀ اغـفـرلنــا و ارحـم لـنـا           وقـت افــطـار و دعـای ربّـنــا

الوداع ای نغـمـه های دلـپـذیـر           الوداع ای افـتـتاح و ای مُجـیر
الوداع ادخل علی اهل القـبـور           الوداع ای جلوۀ شور و شعور

الوداع  شبـهای تقـدیر و قـضـا           الوداع محراب و اشـگ مرتضی
رفت شبهای پر از سوز سـحر           لیـلـة الـقــدر دل افـروز سحـر
بزم افطار و سـحر برچیده شد           تا هـلال عـیـد پـاکـان دیـده شد
الوداع ای اشگ چشمـان عـلی           الوداع ای نان و هـمیـان عـلی
بر هـمه لطف خـدا امــداد کرد           ذره ای هم شـامـل (مقداد) کرد

شــاید کسی حــال مرا پــرسیــده باشد            یا اشــک چشمــان تـرم را دیــده باشد

 حق دارد این قلبی که مهمان خدا بود            از دوری مــاه خــدا رنــجــیــده بـاشد

کِی میرسد تا آسمـان ها... بنده ای که            در گـوشــۀ زنــدان تن پــوسیــده باشد

پیـروز میدان جهــاد روزه داری ست            هرکس که با نفس خودش جنگیده باشد

فطــر آمده تا فطــرت خود را بیــابیـم            گمگــشته ای که روشنــای دیــده باشد

امکــان ندارد سفــره دار ماه غـفــران            تا این زمـان ما را نیــامــرزیــده باشد

شایـد خــدا در لحظه های روشن قــدر            ما را به عشق مــرتضی بخـشیده باشد

بخشیده خواهد شد کسی که بین روضه            بر روی گونه اشک غــم بـاریده باشد

رمز شروع گریه با ذکر حسین  است            چشمی اگر چون چشمه ای خشکیده باشد

دنــیــا نــدیــده تا به حــالا پـیکری را            که ایـنـچـنـین روی زمین پاشیده باشد

عــالــم نــدیــده که کــسی مانند زینب            مــرثــیــۀ گــودال را فـهـمـیــده بــاشد

حـتّی اگــر زیر گــلویـش را به جــای            مادر... میــان کــربــلا بــوسیده بـاشد

خنجر رسید و از قفا سر را جـدا کرد

خورشید را روی فـراز نیــزه جا کرد

بگــذشت مـه روزه، عید آمد و عید آمد           بگذشت شـب هـجران، معشوق پدید آمد

آن صبح چو صادق شد،عذرای تو وامق شد           معشوق تو عاشق شد، شیخ تو مرید آمد

شد جنگ و نظر آمد، شد زهر و شکر آمد           شد سنگ و گهر آمد، شد قفل و کلید آمد

جان از تن آلوده، هم پاک به پاکی رفت           هـرچند چو خورشـیدی بر پاک و پلید آمد

از لــذت جـــام تــو دل مانده بــه دام تو           جان نیـز چو واقف شد، او نیز دوید آمد

بــس تــوبه شایسته برسنگ تو بشکسته           بـس زاهد و بس عابد کو خرقه درید آمد

بــاغ از دی نامحـرم سه ماه نمی زد دم           بـر بـوی بهار تو، از غیــب رسـیـد آمد

چه زود از دست ما ماه خـدا رفت            مه تـسـبیح و تهـلـیـل و دعــا رفت

مــه احــیــا؛ مــه شـب زنـده داری            مه روزه مـه صـدق و صفــا رفت

مهــی که بود از فیض و سعــادت

نفس، تسبیــح و خـواب آن عبادت

مه یا نــور و یـا قــدوس و یــارب            شبش از روز و روزش بهتر از شب

خــوشا آن روزه داران را که دانم            محـبـت بود در دل، ذکــر، بـر لب

به خلوتگــاه شب اختــر فـشـانـدنـد

کمیــل و افـتـتـاح و نـدبــه خواندند

سحــر بود و منـاجـات و دعــایش            دعــاهای لـطـیــف و دلــربــایــش

خوش آنکو داشت خلوت با خداوند           دریــغ از لحـظـه های با صفــایش

کـجــا رفـتـنـد شب های منــیــرش

چه شد بوحمزه و جــوشن کبیرش

چه شب هـایی که دل یاد خــدا بود            دعــا بود و دعــا بــود و دعــا بود

زبــان مــأ نــوسِ ذکــر ربـنــا بود            به گــوش جان صــدای آشنــا بـود

خـوشا آنان که از نـو جان گـرفـتند

دل شب انــس بـا قــرآن گــرفـتـنـد

چه ماهی مـاه حــی ذو المــنن بود            چه مــاهــی ذکر حق نقل دهن بود

چه ماهی ماه غــفـران مـاه رحمت            چه مــاهی مــاه میــلاد حســن بود

چه مــاهی دل ز ایمان منجـلی بود

علــی بود و علــی بود و علی بود

مــه احـیــا مــه مــولا عــلــی بـود            علــی شمــع دل و دل با عــلی بود

تو گــویی با علــی بودیــم تا صبح            چه می گویم نـفس ها یا عــلی بود

چــه شــد آوای یــا رب الکــریمش

دعــای یــا عــلـیُّ یــا عــظـیـمــش

وفــا و عشق و ایمــان بود این ماه            مگو، شیرین تر از جان بود این ماه

بهشت سبــز اُنس عبــد و مـعـبــود            بهــار خــتــم قــرآن بــود این مــاه

فــروغ روح از بــدرش گــرفتــیم

شــرف از لیـلـة القــدرش گـرفتیم

الا ای دوستــان عیــد صیــام است            چه بـنـشسـتید این عیــد قیــام است

طلــوع صبــحــدم را ایــن روایـت            هــلال مــاه نــور ایـن پــیــام است

خــوشــا حــال تــمــام روزه داران

که حسرت شد نصیب روزه خواران

ره صــدق و صــفــا پــویید امشب            جــمــال یــار را جــویــیــد امـشب

وضــو گیــریــد با عـطــر بهـشتی            به مهــدی تـهـنـیـت گــوییـد امشب

خوش آن عیدی که با دلـدار باشیم

همــه با هــم کـنــار یــار بــاشیــم

اگر چه عید فیض و عید نور است            اگر چه عید شوق و عید شور است

اگر چه عیــد مجـد است و سعادت            تمــام عیــدهــا روز ظـهــور است

بدون یار، گل خار است خار است

گــل نــرگس اگــر آیــد بهـار است

الا ای شــمــــع بـــزم آشــنــــایــی            نــدارد بی تو چـشـمــم روشنــایـی

دلم خون شد دلــم خــون از جدایی            گــلم، باغــم، بهــارم کــی می آیی

الــهــی عیــدِ بـی تــو بــاز گــردد

بــیــا تــا عــیــد مــا آغــاز گــردد

تو شمع و قلب ما پــروانــۀ توست            نـدیــده عــالــمــی دیــوانــۀ توست

نــدای یــا لــثــارات الــحــســیـنـت            لــوای کــربلا بــر شــانــۀ تــوست

ظهورت عیــد خلق عــالمیـن است

نه تنهـا عید ما، عیــد حسیـن است

همین است و همین است و همین است            که دیــدار تو عیــد مسـلمیــن است

عزیــز دل به آمیــن تـو ســوگــنـد            دعـای «میثم» دل خسته این است

کـه فــردا جــزو یــاران تو بــاشـد

دلـش بــاغ و بــهــاران تو بــاشــد

خواهم به چشمه سار دو چشمم وضو كنم            دل را به یاد تو، ز گنه  شستـشو كنـم

بــار دگـر بــه درگــه لـطـف تو آمـدم            تا با سرشــك و ماتـم دیــرینه خـو كنم

من كیستم كه با تو كنم گـفـتـگـو، مگر            رخصت دهی كه با تو دمی گفتگو كنم

من لایــق مـحـبّـت تو نـیـسـتــم، ولـی            بگــذار رو به آیــۀ «لاتـقـنـطـو» كنـم

ماه صیــام رفـت و نـبـخـشی اگر مرا            من با چه رو به درگه لطف تو رو كنم

آورده ام شــفــیــع، همـه اهـلـبـیـت را            تـا از حـضـور تو طـلـب آبــرو كــنـم

بــاغ دلم ز عطـر ولایت صفــا گرفت            دیگر كجا ســزد طلب رنگ و بو كنم

تا ره به آستـان تو جویم، پنــاه خویش            جــز درگـه حسیــن كجــا جستجـو كنم

من سینه چاك عشق حسینم به غیرعشق            این زخم سینه را به چه چیزی رفو كنم

درعید فطر عیدی خود را ز محضرت            اخلاص در عـمل، ز تو من آرزو كنم

ذكر جمیل و ناب«وفائی» است این سخن            اخــلاص ده كه زندگیــم را  نكــو كنم

آمـدیــم از ســفــر دور و دراز رمضان           پــی نبــردیــم به زیبــایی راز رمضان

هر چه جـان بود سپـردیم به آواز خــدا           هر چه دل بود شكستیم به ساز رمضان

سر به آیینه «الغوث» زدم در شب قدر           آب شد زمــزمــۀ راز و نیــاز رمضان

دیدم این «قدر» همان آینه «خلّصنا» ست           دیدم آیینه‌ام از ســوز و گــداز رمضان

بیش از این ناز نخواهیــم كشید از دنیا           بعد از این دست من و دامن ناز رمضان

نكند چشــم بـبـنــدم به سحـرهای سلوك           نكــنـد بستــه شود دیــدۀ بــاز رمضــان

صبح با بـاده شعبــان و رجب آمده بود           آن كه دیـروز مــرا داد جــواز رمضان

شام آخر شد و با گـریه نشستم به وداع           خواب دیــدم نرسیدم به نمــاز رمضـان

ایمان ما دو نیـمـه شد ونان ما دو نـیم            دست من و نـگــاه تو یا سیّـدالـکـریـم

روحـم تمام زخـمـی و جـانم تمام درد            یک امـشبـم بـبخـش به آرامش نسـیـم

از شعله های روز قـیـامت رها شدیم            افـتـاده ایم بـاز در این ورطـۀ جحـیـم

چیزی بگو شبـیه سخـن گـفـتـن شبـان            حکمی بده به سـادگی حکـمت حکـیـم

ما راهیان کوی چپ و راست نیـستیم            مـا راست آمـدیـم ســر راه مـسـتـقـیـم

ما عـاشـقـان شـهـید تو هستــیم تا ابـد            ما سالـکـان مـریـد تو بـودیم از قـدیـم

برقی بگو وزان شود از سمت یا لطیف            اشکی بگو فرو چکد از ابر یا کریــم

ما را ببر به رویت لبخـند عیــد فـطر            ما را بخوان به خلوت یا رب و یا عـظیم